Soli

This journey transcends the nostalgic sighs for “the old Beyoğlu” and instead, draws attention to the city's “memory loss.”

In Beyoğlu: A traveler, four shopkeepers, two researchers, in pursuit of the collective memory

<a fr-original-style="" href="https://www.instagram.com/denizyilmazakman/" rel="noopener noreferrer" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">Deniz Yılmaz Akman</a>Sokağa her çıkışında, heyecanla bilyelerini ceplerinden çıkarıp yere seren çocuklar gibi, ben de ara sıra cebimde tuttuğum İstanbul hikâyelerini önüme seriyorum. Sevdiğim sokaklarına, seslerine, insanlarına sığındıkça şehir başka bir yere dönüşüyor içimde. Tüm kusurlarıyla kabul ettiğim, kırk yıllık bir dost oluyor aniden.Bugün rüzgârıyla ürperten Kennedy Caddesi’nden geçerek varacağım yer&nbsp;Yedikule. Bir zamanlar, banliyö trenlerinin sıkça uğradığı, çok yoğun işleyen o tren istasyonunun hemen yanı. Raylara bir kol teması yakınlığındaki mahalle, bugün eski bir İstanbul masalı gibi. Bir ucundan tıraş losyonu, öteki ucundan kaşarlı bakkal tostu kokularının geldiği, yüz yıllık ahşap evlerin bir kısmının hâlâ yerinde durduğu, ele avuca sığmaz bir mahalle. Mesela Yedikuleli bir İhsan Abi&nbsp;var ki ne zaman görsem bir yandan birilerine heyecanla bir şey anlatan, bir yandan da kim gelip geçiyor mahalleden diye etrafına bakan, tatlı mı tatlı biridir. Birkaç yıl önce tanıştığımızda, ortasında sobası tüten mahalle kahvesine beni buyur edip, eski İstanbul fotoğraflarını çıkarıp masanın ortasına dizmişti. O arşivde, gazetelerden kesilmiş yazılar, Suriçi mahallelerinin eski fotoğrafları ve Ara Güler kareleri vardı. Ve hepsi de İstanbul’a aitti. Sevinmiştim. Hâlâ benim kadar İstanbul’u seven birileri var diye.<img src="https://images.aposto.com/2021/5/2021-06-24T18:36:57.999Z_sm.jpeg" style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px; border-style: none; position: relative; cursor: pointer; padding: 0px 1px; box-sizing: border-box;" ratio="1.50" fr-original-style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px;" fr-original-class="fr-draggable">"İhsan Abi" Fotoğraf: Deniz Yılmaz Akman<hr fr-original-style="" style="height: 0px; overflow: visible; border-bottom: none; clear: both; user-select: none; break-after: page; box-sizing: border-box;">O kışı takip eden diğer mevsimlerde de vakit buldukça uğradım bu mahalleye. Yedikuleli Kolsuz Agop’un hikâyelerini, Aydın Boysan’ın sansürsüz şakalarını, komşuları Maria’nın nükteli sohbetlerini, Kırmızı Mektep’te felsefe hocası Stelyo’nun anılarını ve hâlen faturası ismine gelen eski ev sahibi Andon’u andığı eski günlerini İhsan Abi’nin ağzından dinledim. Onun anlattıklarıyla rakısını yavaşça yudumlayan; “acele etmeden siga siga (yavaş yavaş) içeceksin bu içkiyi,” diyen Andon’u, kapılarına artık kilit vurulmuş, lojmanları terk edilmiş istasyonun köşesine ilişmiş otururken gördüm. Gözlerimle değil ama ruhumla. Sohbet ederken beyaz bıyıklı, elinde tespih, başında kasketiyle içeriye bir amca girdi. “Baba” lakaplı, Ayvalıklı bir amca. Sert bir mizacı vardı ama bir kere güldü mü, çakır gözleri de yumuşuyordu. Ona baktıkça, çocukluğumun geçtiği Ayvalık sokaklarını özledim. Bu kahvede, birkaç saate sığdırılmış bir dolu anının içinden geçerek sevdiğim başka şehirleri, başka mevsimleri ve başka istasyonları elimle koymuş gibi buldum. Yedikule İstasyonu Caddesi’nin bu sıcacık köşesinde zaman yavaşça eriyordu.<img src="https://images.aposto.com/2021/5/2021-06-24T18:37:34.884Z_sm.jpeg" style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px; border-style: none; position: relative; cursor: pointer; padding: 0px 1px; box-sizing: border-box;" ratio="1.50" fr-original-style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px;" fr-original-class="fr-draggable">"Baba" Fotoğraf: Deniz Yılmaz Akman<hr fr-original-style="" style="height: 0px; overflow: visible; border-bottom: none; clear: both; user-select: none; break-after: page; box-sizing: border-box;">Bugün de Yedikule’ye gelince fark ediyorum. Burada yabancı olmanın zor olduğunu. Her şeyin biraz tanıdık, herkesin “Kim bu?” değil, “Hoş geldin!” bakışlarıyla baktığı bu sokaklarda. 50 yıllık Hepşen Bakkaliyesi’nde İbrahim Abi’yle sohbet ederken raflara gözüm kayıyor ve kendimi aslında ekmek almak için bakkala yollanmış ama çikolatalı gofrette de aklı kalan o küçük kız çocuğu gibi hissediyorum. Biraz ötedeki İstasyon Berberi Cavit’in taburelerinde oturup, etrafımdaki fotoğraflara bakıyorum.&nbsp;“Çok ince iştir usturayla tıraş etmek; bak bu da usturayı bilediğim kayış,”&nbsp;diye gösteriyor kapıda asılı duran parçayı Cavit Abi. 70’lerde istasyondan çıkıp tıraş olmaya gelenlere yetişemediği günleri anlatıyor.&nbsp;"Çok sevdiğim bir dostum olur," dediği bir müşterisinin tıraş olmasını izlerken babamın berberden gelince sıktığı, şişesi çam kozalağı şeklindeki parfümünün kokusu geliyor burnuma. Kapıdan içeriye bir serinlik doluyor. Ötüşleri iyice duyulan ebabiller berber dükkânından gelen bülbül seslerine değiyor. Annesinin elini sıkıca tutmuş, okul formalı bir kız çocuğu geçiyor berberin önünden. Acaba bakkaldan çikolatalı gofret almış mıdır?<img src="https://images.aposto.com/2021/5/2021-06-24T18:38:16.221Z_sm.jpeg" style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px; border-style: none; position: relative; cursor: pointer; padding: 0px 1px; box-sizing: border-box;" ratio="1.50" fr-original-style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px;" fr-original-class="fr-draggable">"Berber Cavit" Fotoğraf: Deniz Yılmaz Akman<hr fr-original-style="" style="height: 0px; overflow: visible; border-bottom: none; clear: both; user-select: none; break-after: page; box-sizing: border-box;">Yedikulelilerle sohbet ettikçe savuşturulabilen bir hüzün var istasyon çevresinde. Mahallelinin bütün canlılığına tezat. Biraz ilerideki Narlıkapı gibi; biraz yalnız. Aydın Boysan’ın çocukluğunun geçtiği ve artık yıkılmak üzere olan ahşap ev gibi. Semtlerini terk etmeyen bu güzel kalpli insanların sayesinde anılarla ucundan tutunmuş hayata.&nbsp;Pervazlarına sardunya saksıları dizilmiş evlere bakarak Safa Meyhanesi’ne kadar ilerlerken daha iyi anlıyorum. Bir semtin güzelliğinin, orada yaşayan insanlar sayesinde korunduğunu. Bir merhabanın uzun sohbetlerle karşılık bulduğu bu sokaklarda bir şey buluyorum. Uzun zamandır aradığım ama ne olduğunu tam olarak kestiremediğim bir şey. Masaya oturduğumda, arkada çalan radyodan “Yaz günleri en tatlı hayaller gibi geçti…”&nbsp;diyor bir kadın sesi. Safa’nın yüksek tavanlarına, duvarlara asılmış çerçevelere; en çok da kim diye merak ettiğim o siyah saçlı kâküllü kadın fotoğrafına, Berber Cavit’in yıllardır topladığı vesikalık fotoğraflardaki gibi yolu bu şehirden geçmiş insanların yüzlerine bakıyorum. Surların içinde, çan sesleriyle ezan seslerinin dostça yankılandığı bu semtte, onlar da geçirmişler midir yazlarını, en tatlı hayaller gibi?&nbsp;

Aposto İstanbul

Surların içinde, çan sesleriyle ezan seslerinin dostça yankılandığı semtte 

Yedikule – Tatlı hayaller gibi

<a fr-original-style="" href="https://www.instagram.com/denizyilmazakman/" rel="noopener noreferrer" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">Deniz Yılmaz Akman</a>İyot kokusunun mutlulukla bir bağlantısı var mı bilmiyorum fakat kendimi ne zaman yorgun hissetsem veya birtakım yükler ruhumu ağırlaştırmaya başlasa, denizin yolunu tutarım. Bir de denize varan sokakların yokuşlarını tırmanmaya başladıkça mavinin yüzünü biraz olsun gösterdiği İstanbul tepelerinin, elimi uzatsam suya dokunabileceğim motorlu tekne yolculuklarının. Bu kısa ama tatlı yaz rotaları sayesinde güneşin kavurucu sıcağı veya kalabalıktan şikâyet etmek şöyle dursun, şehrin bazı kusurları bile gözüme güzel görünür.&nbsp;Sanki kendini şehrin geri kalanından sakınan; daima sakin kalabilmiş semtlerden&nbsp;Emirgân’a doğru hareket ediyorum. Heyecanla motosiklete atlayıp, Hisarüstü’nün yasemin kokulu yokuşlarından geçerek, Rumelihisarı’nın sırtlarındaki ahşap evlere, her bir detayını ezberime kazıdığım fotoğraflara bakar gibi bakıyorum. Aralardan bir görünüp bir kaybolan denizin rengi dışında her şey aynı duruyor. İki katlı binanın önüne bırakılmış dört tekerlekli kırmızı bir bisiklet, Kilise Sokak’taki bir evin penceresinden kımıldamadan bakan o kedi, Karakoyun Sokağı başındaki elektrikçi dükkânı ve bir ucu deniz olan Arpacı Çeşme Sokak.&nbsp;Perili Köşk’ü geçince yokuşlar son buluyor, insan ve trafik yoğunluğu azalıyor. Sınırsız bir ferahlık oluşuyor içimde. Sarıyer hattında bu ferahlık hissi artarak devam ediyor. Seyretmekten kendimi alıkoyamadığım sahil boyunun özlediğim yüzleri, oltaları ve renkli şezlonglarıyla beliriveriyor birkaç metrede bir. Solumda Aşiyan Parkı, sağımdaysa denizle buluşmaya gelen hevesli yüzücülerin doldurduğu sahil.&nbsp;“Urumelihisarı'na oturmuşum, oturmuş da bir türkü tutturmuşum…”&nbsp;diyen Orhan Veli’nin, biraz üstlerdeki “yuvasından” kim bilir ne manzaralar seyretmiş olan Tevfik Fikret’in, hemen ötedeki mezarlıkta uyuduğunu düşündükçe hüzünlendiğim Tezer Özlü’nün ve üzerinde ilerlediğim bu yola adı verilmiş olan Yahya Kemal’in sahili.&nbsp;<img src="https://images.aposto.com/2021/5/2021-06-18T10:36:40.297Z_sm.jpeg" style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px; border-style: none; position: relative; cursor: pointer; padding: 0px 1px; box-sizing: border-box;" ratio="Infinity" fr-original-style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px;" fr-original-class="fr-draggable">Aşiyan Fotoğraf: Deniz Yılmaz Akman<hr fr-original-style="" style="height: 0px; overflow: visible; border-bottom: none; clear: both; user-select: none; break-after: page; box-sizing: border-box;">Emirgân’daki o koca çınarın altında, yaklaşık 300 yıldır duran çeşmenin önüne gelene kadar içime çekiyorum yazı. Çeşmenin sokağından dümdüz ilerleyince, soldaki beyaz avluda yıllardır açık olan yorgan dükkânına Ali Bey’e selam vermek için uğruyorum. Daha yeni kapladığı mavi saten yorganı gösteriyor bana. Yenisini dikmeye geçtiğinde, sokağa geri dönüyorum.&nbsp;Sıçanlı Meyhane’nin kapısından içeriye özlemle bakıp, dimdik yokuşu çıktıktan sonra artık Emirgân tepelerindeyim. Denizi aramanın en keyifli olduğu yerde. Sayfiye ruhu taşıyan Şehit Ömer Sadık Sokak’ın güzel evlerinin çatıları üzerinden nihayet deniz görünüyor; ardında beyaz bir çizgi bırakarak geçen bir yük gemisiyle. Emirgân Mektebi Sokak’a devam edince de duyuluyor geminin düdük sesi. Boğaz’dan ne kadar uzağa gidersem gideyim, deniz bir şekilde kendini belli ediyor buralarda.&nbsp;Sokak boyunca yan yana dizilmiş terzi, hırdavatçı ve döşemeci dükkânlarının olduğu yokuşu inerken, bu defa çınar ağaçlarının hışırtısı geliyor kulaklarıma. Yorulmayı göze alarak Boyacıköy’e kadar devam ediyorum. Ortasında çeşme olan&nbsp;Çam Fıstığı Sokak’a yine seyyar kalaycılar gelmiş mi diye bakmak için. Ahşap köşklerin arasında gezinerek&nbsp;“Kalaycı geldi kalaycıııı” diye bağıran kadın başka bir İstanbul’u haykırıyor. Eski ve saklı İstanbul’u. Fiyakalı şapkasıyla şoför Nebahat de bu sokaktan geçerse birazdan, bütün resim tamamlanacak sanki.&nbsp;<img src="https://images.aposto.com/2021/5/2021-06-18T10:36:24.106Z_sm.jpeg" style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px; border-style: none; position: relative; cursor: pointer; padding: 0px 1px; box-sizing: border-box;" ratio="Infinity" fr-original-style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px;" fr-original-class="fr-draggable">Kanlıca Fotoğraf: Deniz Yılmaz Akman<hr fr-original-style="" style="height: 0px; overflow: visible; border-bottom: none; clear: both; user-select: none; break-after: page; box-sizing: border-box;">Sahile geri döndüğümde, iskelenin bir ucuna geçip, Emirgân-Kanlıca arası yolcu taşıyan motorlu ahşap tekneleri bekliyorum. Boğaz sularını yavaşça yırtarak geçerken insana nefes aldıran, şehre verilmiş birkaç dakikalık mola gibi bu deniz yolculuğu. İskeleye varana kadar sularına dokunduğum deniz ürperiyor. Yelkovan kuşları yanımızda suya teğet geçerek uçuyor. Uyanıkken, derin bir uyku içinde gibiyim ve çocukluğumda en çok merak ettiğim semte doğru yol alıyorum. O dönem seyrettiğim Bizimkiler dizisinde, Ayla Hanım’ın annesi sürekli; “Sabri Bey, gitmeyecek miyiz Kanlıca’ya yoğurt yemeye?”&nbsp;diye sordukça, neresi bu yoğurdu meşhur yer diye merak ettiğim o semte.&nbsp;Bizi ilk olarak Kanlıca meydanının güvercinleri karşılıyor. Bir de banklara oturmuş karşı kıyıları izleyen birkaç kişi. İskelenin yanı başındaki restoranın penceresine yaklaşıp, iştah açan kokulardan medet uman martılara baktıkça seviyorum havada zikzak çizerek geçişlerini. İçim öyle bir şevkle doluyor ki o an, sanki istesem ben de onlara katılıp Mihrabat Korusu’na kadar gidebilirim. Bilemiyorum, ben mi çok abartıyorum acaba bu İstanbul’u sevme işini?&nbsp;

Emirgân sokaklarında eski ve saklı İstanbul.

Emirgân'dan Kanlıca'ya

<img src="https://images.aposto.com/2021/5/2021-06-18T10:22:47.237Z_sm.png" style="width: 100%; max-width: 550px; vertical-align: middle; border-style: none; position: relative; cursor: pointer; padding: 0px 1px; box-sizing: border-box;" ratio="Infinity" fr-original-style="width: 100%; max-width: 550px;" fr-original-class="fr-draggable">Öğle vakti Fotoğraf: Deniz Yılmaz Akman<hr fr-original-style="" style="height: 0px; overflow: visible; border-bottom: none; clear: both; user-select: none; break-after: page; box-sizing: border-box;"><h2 fr-original-style="" style="margin: 0px; color: rgba(0, 0, 0, 0.85); font-weight: 500; padding: 0px; box-sizing: border-box;">Kanlıca’da nasıl vakit geçirilir?</h2><ul fr-original-style="" style="margin-top: 0px; margin-bottom: 1em; list-style-position: inside; box-sizing: border-box;"><li fr-original-style="" style="box-sizing: border-box;">1870’ten beri açık olan&nbsp;İsmailağa Kahvesi’nde Kanlıca yoğurdu yiyerek,</li><li fr-original-style="" style="box-sizing: border-box;">Kanlıca İskelesi’nden havaya süzülen martıları simitle besleyerek,</li><li fr-original-style="" style="box-sizing: border-box;">Hacı Muhittin Sokak’ın tarihî marangoz atölyesinde, Bekir Bey ile sohbet ederek,</li><li fr-original-style="" style="box-sizing: border-box;">Bugüne kadar gelen ahşap evlerin güzelliğini izleyerek,</li><li fr-original-style="" style="box-sizing: border-box;">Ayaklarda güç kalmışsa, Mihrabat Korusu’na çıkıp, İstanbul’u tepelerden seyrederek,</li><li fr-original-style="" style="box-sizing: border-box;">Yakamoz’un mezeleri eşliğinde güneşi uğurlayarak.&nbsp;</li></ul>

<a fr-original-style="" href="https://www.instagram.com/denizyilmazakman/" rel="noopener noreferrer" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">Deniz Yılmaz Akman</a>Ne zaman bu şehri özlesem, köşesini kıvırdığım sayfalardan iyice kabarmış olan kitaplarımı karıştırırken buluyorum kendimi. İçinde yaşadığım hâlde, kafamda kaybolmaya yüz tutmuş bir semti, kelimelerle yeniden var edebilme isteği doğuyor içimde. Belleğimde yer etmiş, altlarını çizdiğim o cümleler en baştan köprüler kuruyor durgun suların üzerinde. O sayfalarda anlatılanlar içimdeki aç kalmış nostalji delisini besliyor. Hayallerim ve anılarımla var edebildiğim bir kayıp semtin, bütün taşları döşeniyor bir bir. Ben de kendimi bırakıp, eğri büğrü o taşlara takılmaktan korkmadan yürümeye devam ediyorum.&nbsp;İşte böyle anlarda, Demir Özlü’nün Bir Beyoğlu Düşü kitabına gidiyor elim sıkça. Hızla değişen Beyoğlu’nun, değişmeyen köşelerini meraklı bir İstanbullu eliyle koymuş gibi bulabilsin diye yazılmış sanki. Rutubet kokan arka sokakları, sıva çatlaklarından yeşil otlar bitmeye başlamış eski binaları, sessiz bir anda vapur düdüklerinin aniden duyulduğu terasları, üst üste yığılarak kamburlaşmış kitap sütunlarıyla kâğıt kokan sahafları, yorgun kiliseleri, enerjisi bitmeyen caddesi… Hepsi, Beyoğlu ruhunu çatlak bir bavulla da olsa bugüne taşıyor. Tünel Pasajı’na varınca Harbiye, Kurtuluş tramvaylarını veya kitaptaki ana karakterin sıkça uğradığı Fischer Lokantası’nı bulamıyorum. Fakat yazarın, “karanlık ruhunu henüz kavrayamadığım kentten, önümde uzanan belirsiz gelecekten bir korunma yeriydi benim için bu ev,” dediği ev işte orada; Tünel Geçidi’nin üst katlarında yer alıyor.&nbsp;<img src="https://images.aposto.com/2021/4/2021-05-22T19:03:12.336Z_sm.jpeg" style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px; border-style: none; position: relative; cursor: pointer; padding: 0px 1px; box-sizing: border-box;" ratio="Infinity" fr-original-style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px;" fr-original-class="fr-draggable">Fotoğraf: Deniz Yılmaz Akman<hr fr-original-style="" style="height: 0px; overflow: visible; border-bottom: none; clear: both; user-select: none; break-after: page; box-sizing: border-box;">Gürültünün içlerine kadar sızdığı alacalı dükkânların doldurduğu caddeyi, yazarla birlikte yürüyorum. Bir ara durup, yazarın arkadaşı Paskin’le sıkça buluştuğu Lebon’un, Rus paskalya pastalarıyla süslü vitrinine bakıyorum. Biraz ötede, kalbi paramparça karşımda beliren Markiz. Duvarlarındaki J.A. Arnoux’ya ait İlkbahar ve Sonbahar tabloları dışında her şeyi yarım, her şeyi eksik. Yolda kırılıp, yolculuğu yarım kalan Kış tablosu gibi.Asmalı Mescit Caddesi’nin köhne evlerinin yanından geçerken, bu defa başka bir kitaba kayıyor düşüncelerim. Caddenin gölgeli sokaklarında No:47’yi arıyorum. Fikret Adil’in, 1920’lerdeki bohem hayatını, arkadaşları İbrahim Çallı, Elif Naci, Peyami Safa gibi isimler üzerinden, onlara takma isimler vererek anlattığı Asmalımescit 74’ kitabındaki Bandi’nin evini bulmaya kararlıyım. Sözü geçen evin gerçekte numarası 74 değil; 47. apartmanın sadece cephesi ayakta. Okurken inanmakta zorlandığım İstanbul’un o bohem hayatının kısmen yaşandığı sokaklarsa hâlâ güzel. Anason kokulu mekânların, antikacıların, cumbalı evlerin yanından geçip, bir noktaya daha götürüyor ayaklarım beni: Burası No: 5’teki Atlas Apartmanı. Bir zamanlar, Tunalı Restoranı’nın olduğu; Fikret Adil ve Sait Faik, Salah Birsel gibi arkadaşlarının takıldıkları mekân. Girişindeki tabelasında yazan “Şimdi” yazısıyla bugüne geri dönüyorum ve yavaşça siliniyor Tunalı’nın görüntüleri gözümden.&nbsp;Olivo Geçidi’nin yolunu tutmuşken içimdeki bir istek kolumdan tutup Kallavi Sokak’a sürüklüyor beni bu kez. Dükkân dükkân dolaşıp, esnaflara uğrayan, onların sohbeti eşliğinde “esnaf çayı” içmeyi seven biri olarak, hayıflanmaları öyle anlarda bir kenara bırakıp, değişmemiş şehir zevklerine sığınıyorum. Bu sokakta, gülümsemesiyle insanın içini ısıtan Celalettin Benli’ye ait olan gömlek dükkânında, Beyoğlu hatıralarını hiç sıkılmadan, büyük bir keyifle anlatan Celalettin Bey’in sohbetiyle ısınıyorum.&nbsp;<img src="https://images.aposto.com/2021/4/2021-05-22T19:02:14.418Z_sm.jpeg" style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px; border-style: none; position: relative; cursor: pointer; padding: 0px 1px; box-sizing: border-box;" ratio="Infinity" fr-original-style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px;" fr-original-class="fr-draggable">Fotoğraf: Deniz Yılmaz Akman<hr fr-original-style="" style="height: 0px; overflow: visible; border-bottom: none; clear: both; user-select: none; break-after: page; box-sizing: border-box;">Üzerinde, “Olivo Khan 1900” yazısının olduğu Olivo Geçidi’ni bulduğum ilk günün heyecanı geliyor aklıma. O zamanlar, Beyoğlu’nun en gözde yılları. Neyse ki Mandabatmaz’dan gelen kahve kokuları, şimdi de sokağın girişine kadar uzanıyor. Özlü’nün adımlarını takip ederek, geçidin hemen yanındaki demir kapıyı itip gizli bir dünyanın kapısını aralıyorum: Panayia Isodion Kilisesi’nin, kendini Beyoğlu kalabalığından âdeta sakındığı, serin mermer avlusuna. Bahçedeki saksılara ekilmiş sardunyalarla ve mermer sütunların arasında dolanan bir kediyle bakışıyoruz. Biraz ilerleyip, sokağa adını veren “sahne” ruhunun, artık “çarşı” ruhuna emanet edildiği Balık Pazarı sokaklarında, gözüm Üç Yıldız Şekerleme’yi arıyor. Zarif ve “İstanbul Beyefendisi” tanımının vücut bulduğu Feridun Bey’in İstanbul’unu, ben bu şeker dükkânında görüyor, yaşıyorum.&nbsp;Yürüyüşümün sonunda, Beyoğlu’nu, kafamda kurduğum görüntülerle içten içe sevdiğimi hissediyorum. Sevgimi belli edersem, şımaracak ve durmaksızın değişmeye devam edecek diye, korkarak, içten içe. Güneşin artık ısıtmak için parladığı Beyoğlu’nun yarı gerçek sokaklarında, Bir Beyoğlu Düşü’nden şu cümle düşüyor önüme: “Kentini yitirmiş bir insan için, artık her şey yarı gerçektir.”&nbsp;Ben de artık Beyoğlu’nu, düşlerle kurguladığım ve ayağa kaldırdığım -bendeki- hâliyle severek kabul ediyorum.

Düşlerin peşinden bir Beyoğlu rotası

<h2 fr-original-style="" style="margin: 0px; color: rgba(0, 0, 0, 0.85); font-weight: 500; padding: 0px; box-sizing: border-box;">Kimin belleği?</h2><img src="https://images.aposto.com/2021/4/2021-05-23T06:12:44.989Z_sm.jpeg" style="display: block; float: none; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px; border-style: none; position: relative; cursor: pointer; padding: 0px 1px; box-sizing: border-box;" ratio="0.67" fr-original-style="display: block; float: none; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px;" fr-original-class="fr-draggable">"Sabah" Fotoğraf: <a fr-original-style="" href="https://www.instagram.com/denizyilmazakman/" rel="noopener noreferrer" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">Deniz Yılmaz Akman</a><img src="https://images.aposto.com/2021/4/2021-05-23T06:13:45.161Z_sm.jpeg" style="display: block; float: none; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px; border-style: none; position: relative; cursor: pointer; padding: 0px 1px; box-sizing: border-box;" ratio="1.53" fr-original-style="display: block; float: none; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px;" fr-original-class="fr-draggable">"Akşamüstü" Fotoğraf: <a fr-original-style="" href="https://www.instagram.com/tuncugurdag/" rel="noopener noreferrer" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">Tunç Uğurdağ</a><img src="https://images.aposto.com/2021/4/2021-05-23T06:14:25.550Z_sm.jpeg" style="display: block; float: none; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px; border-style: none; position: relative; cursor: pointer; padding: 0px 1px; box-sizing: border-box;" ratio="0.67" fr-original-style="display: block; float: none; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px;" fr-original-class="fr-draggable">"Öğle" Fotoğraf: Deniz Yılmaz Akman<a fr-original-style="" href="https://www.instagram.com/apostoistanbul/" rel="noopener noreferrer" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">İstanbul'u bizimle birlikte konuşun.</a>

Deniz Yılmaz Akman ile ilgili hikayeler